توی سال سوم حضور تو در این دنیای محدود، حالا این خونه ی بی تنفس مونده، منو صدای داریوش:

زمین دور تو میگرده

                        زمان دست تو افتاده

                                   تماشا کن سکوت تو عجب عمقی به شب داده...

و بوی عود که تا عمق خاطرات من نفوذ کرده.حالا دیگه بغضای بی گریه و کویری من تموم شده و نبود تو مثل همین لحظه های ناکام از طغیان، یه عادت چند هزار سالست. عجب روزگار تلخیه...

این پوچیه تاریکی شب بهونست تا انکار وجود تو تو این دنیا به نتیجه نرسه. خجالت آوره...بعد از 6 ماه و صدها هزار لحظه که از اون کدورت دروغین میگذره باز واسه خاطر نگاه نافذت بغض کردن خجالت آوره. دلم داره می تپه واسه تمنای دستات روی پوست سرشار از غرورم اما دیگه باید باور کنم که این روزای سرد به تن گرم من وفادار نبوده.

اون غرورایی که می زد زیر طاق آسمون حالا کجان جواب این پشیمونیامونو بدن؟ کجان تا یقشونو بگیریمو غرامت این روزای جوونمونو بگیریم ازشون؟

به همون لبهایی که دروغ روشون نمی نشست هیشکی رو دلم نمیشینه، نگاههای خیره ی هیشکی دلهره ی این دل لرزونو نمیخابونه. یادته چقد اون خنده ی ناشیانه ی چشمامو تو روم میزدی؟ اینجا هیشکی غم پشت پرده ی چشمامو نمی بینه. خوب می دونم حالا دیگه واسه گفتن این حرفا دیره چون گوش تو پر از حرفای شیرینو خنده های مستونست. من پرسه های بی هدف پر از خالی رو انتخاب کردم تو پیاده روی تو دل این و اون رو. اما من به این صدای تتنفست تو تنهاییم ایمان دارم مثل حالا که اومدم تو رویات و...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: