یادته پارسال ولنتاینو؟

با چنتا اسمس ولینمو تاین کردی! بعدشم دعوامون شد باز!
امسال اما...حسرت همون دعوا مونده به دلم
داره میشه یکسال که از لحظه هام دریغت کردم. ابایی ندارم بگم احساسم اشتباهی بود، کمبودنت وجودمو از کمبودها پر کرد، تو هر لحظم حضورتو کم دارم
واقعا کم دارمت!

کاش میفهمیدی،قهر میکنم تا دستم را محکمتر بگیری

و بلندتر بگویی: بمان

نه اینکه شانه بالا

بیندازی و آرام بگویى

"هر طور راحتى"

 

 

 

 

بیا و محکم مرا در برت بگیر

اینجا حوالی تنم هوا کمی سرد است....

این متن مال من نیست اما چون بهم چسبید میدزدمش و میذارمش تو وب خودم

 

 

بدی ما آدما اینه که همیشه واسه شاد بودن بهونه میخایم اما بیشتر وقتا بی دلیل غمگینیم...

 به قول رفیق شفیقم لیلا فروهر:

 

خیلی سخته اون کسیکه گفت واسه چشات میمیره 

 بره و دیگه سراغی از تو و نگات نگیره...

خنده داره، هنوز نمی ذارم کسی مستقیم تو چشام نیگا کنه 

بی صاحاب نیستن که...

            

 

توی سال سوم حضور تو در این دنیای محدود، حالا این خونه ی بی تنفس مونده، منو صدای داریوش:

 

زمین دور تو میگرده

                        زمان دست تو افتاده

                                   تماشا کن سکوت تو عجب عمقی به شب داده...

و بوی عود که تا عمق خاطرات من نفوذ کرده.حالا دیگه بغضای بی گریه و کویری من تموم شده و نبود تو مثل همین لحظه های ناکام از طغیان، یه عادت چند هزار سالست. عجب روزگار تلخیه...

این پوچیه تاریکی شب بهونست تا انکار وجود تو تو این دنیا به نتیجه نرسه. خجالت آوره...بعد از 6 ماه و صدها هزار لحظه که از اون کدورت دروغین میگذره باز واسه خاطر نگاه نافذت بغض کردن خجالت آوره. دلم داره می تپه واسه تمنای دستات روی پوست سرشار از غرورم اما دیگه باید باور کنم که این روزای سرد به تن گرم من وفادار نبوده.

اون غرورایی که می زد زیر طاق آسمون حالا کجان جواب این پشیمونیامونو بدن؟ کجان تا یقشونو بگیریمو غرامت این روزای جوونمونو بگیریم ازشون؟

به همون لبهایی که دروغ روشون نمی نشست هیشکی رو دلم نمیشینه، نگاههای خیره ی هیشکی دلهره ی این دل لرزونو نمیخابونه. یادته چقد اون خنده ی ناشیانه ی چشمامو تو روم میزدی؟ اینجا هیشکی غم پشت پرده ی چشمامو نمی بینه. خوب می دونم حالا دیگه واسه گفتن این حرفا دیره چون گوش تو پر از حرفای شیرینو خنده های مستونست. من پرسه های بی هدف پر از خالی رو انتخاب کردم تو پیاده روی تو دل این و اون رو. اما من به این صدای تتنفست تو تنهاییم ایمان دارم مثل حالا که اومدم تو رویات و...

وقتی راه میرم دلتنگ توام، وقتی میخندم و گریه میکنم دلتنگ توام، وقتی غذا میپزمو میخورم دلتنگ توام، حتی وقتی تو این مدت طولانی هیچ خبری ازم نمیگیری یک کلام هم حرف نمیزنی بیشتر دلتنگت میشم. وقتی حس میکنم کنار کس دیگه نشستی و به چشماش خیره شدی باز دلتنگ توام. وقتی دستام توی دستای یکی دیگست و من به دستاش که نگاه میکنم و دستای تو برام مجسم میشه باز دلتنگت میشم.

 

وقتی صدای یه آهنگ منو میبره به عمق روزهایی که ما مالکشون بودیم، وقتی توی تولد دوستم با همون آهنگ میرقصم فقط دلتنگ توام. برام مهم نیست تو پرانتز رو بستی و برای اطمینان از تموم شدن همه چیز یه نقطه هم گذاشتی پشتش من هنوز دلتنگ توام. وقتی قادرم ساعتها بدون توجه به آهنگی که تو مغزم میکوبه و راهی که نمیدونم به چه مقصدی میرسه چهره و هیبت تورو مجسم کنم یعنی باز دلتنگ توام.

وقتی فک میکنم این وابستگی طولانی به دلیل خصلت دختر بودنه و شیرینیشو هیچ پسری، حتی تو تجربه نمیکنی؛ وقتی میبینم همه ی لحظه های 20-21 و 22 سالگیمو پر کرده به نژاده بودن خودم افتخار میکنم و ترجیح میدم هر روز برات دلتنگی کنم.

به پافشاری و استقامت خودم روی عشق تو می بالم و از دلتنگی برات لذت میبرم. وقتی دفترم رو میبندم دلتنگ دفترم که پر از توا میشم

و باز، باز، باز  دلتنگ توام

 

دارم به این غم بی بهونه خاتمه میدم.

 این آخریها عذاب وجدان سختی گرفتم سمیه تو خونه راه میره میگه "نمیدونم چرا حالم گرفته، غصه دارم، نمیدونم چرا افسردم واز این حرفا..." ومن میدونم که سر کار بهش خیلی خوش میگذره و وقتی میاد خونه دپ میشه و میدونم هم که این حالتاش بخاطر امواج منفی منه، به خاطر دل پر غصه ی من و نگاههای افسرده ی منه.

همه چیز تموم شده و دروازه های جدید داره باز میشه. سه ماه سیاه پوشیدن و مرثیه خانی و زل زدن به سقف واسه از دست دادن عشقی که کافی نبود، اصلا نبود بسه. دیگه وقتشه با بیرون ریختن این دلنوشته ها از دفتر مخفی دلم بذارم هوای تازه بیاد تو سینم. روزنه های نور رو گشاد میکنم دلم داره خالی خالی میشه تا طبق قانون خلا سریعا با عشق اون کسی که پازل دلمو کامل میکنه پر شه. همه چیزو میبخشم به نسیم گرم تابستون تا شاید من هم بخشیده بشم که اگه در آینده اتفاقی به هم برخوردیم (که شک ندارم این اتفاق خاهد افتاد) از خوشبخت بودن هم خوشحال بشیم و خوشحالتر از اینکه به اصرار روی یه انتخاب اشتباه آینده هامونو تباه نکردیم.

درسته یه رویای نیمه کاره دیگه تو دل این دنیا جا گذاشتیم اما این اقتضای آدم بودنه و یکی از شرایط آدم شدن.حالا که دارم بهش فک میکنم میبینم سختی هاشم مثل خوشیهاش به سرعت باد گذشت و الان اسم اون دنیای ساخته شده به دست ما دوتا "خاطره" است، یا شایدم از دید تو یه " تجربه". استقامت هردوتامونو تحسین میکنم و کارها و تصمیمای عاقلانمونو. و همینجا ازت میخام به حرمت دوستی و به احترامی که دو تا دوست واسه هم قائلن پرونده ی عشق من رو ببندی. 

میدونم فراموش شدنی نیست، فراموش نکن و بگذار و بگذر.

 

اینجا ته دنیای تنهاییه...آخر کرختی و بی حوصلگی. همه ی سکوتم پر از حضور توا . تموم کوچه پس کوچه ها روبه فکرت و به عشق دیدنت زیر پا گذاشتم. هر بار کسی رو از دور شبیه تو می دیدم خون تو سرم به جوش میومدو قلبم از سینه بیرون می زد اما بعدش که مطمئن می شدم تو نیستی تو بی فکری و عدم گم می شدم.

هر جایی رو که با هم رفتیم سرک کشیدم و بی خودانه به گذشته رفتم آخه لعنتی چه جوریه که زمان تونسته تو رو آروم کنه اما منو نه؟ که هیچ کس برام تو نشده؟

مهربون بودی؟ چنتا حرف قشنگ زدی که یادم مونده؟ خیلی تلاش کردی باهم بودنمون حسابی خوش بگذره؟ چرا اینقدر نداشتنت آزارم میده؟ چرا همه رو با تو مقایسه میکنم و همه پیشت بازندن؟

 میدونی چند صد بار اومدم بهت اسمس بدم و از دلتنگیای کشندم واست بگم اما با هزار بد بختی خودمو سرگرم کردم که فراموشش کنم؟

مگه فرجه های امتحانی نیست؟ چرا نیومدی خونه؟ آخه تو این فصل کی طاقت میاره بمونه اهواز؟ اگه بروجردی چرا من تا حالا ندیدمت؟ نمیدونی با چه کنجکاوی تو هر ماشینو سرک میکشم شاید لحظه ای ببینمت. هر بار اسمسی میاد رو پام بند نیستم

دور ریختن اون همه خاطره که چندانم شیرین نیستن واسم مثل مرگه. خوب می دونم الان سرگرمی و داری با یکی دیگه روزگارتو خوش می گذرونی، می دونم تا الان با یکی دیگه خاطراتی ساختی که خاطراتت با من پیشش هیچه. مطمئنم اگه روزی باهم روبرو بشیم منو نخاهی شناخت اما بدون

 

از دل نرود هر آنکه از دیده برفت               مهری که به دل نشست پاینده بود

 

 

تونیمه های شب توام نای  خابیدن نداری که هوا حضورتو هوار میزنه...

شب که چشما باز میشه و باورمون میشه که  تنهاییم، تنها نه، تو این شب پر تنش فقط دو تنیم باز دنیا به تنگمون میاره آخه چشم تنها که سیاهی میره تازه سیاهی شب و تنهایی تکمیل میشه.

.

 

هوای خنک تو این روز از سال اونم ساعت 3 تو اهواز اونقدر بعیده که بگی من الان اونمو با یه دل شادو خوش دارم میرم سانازو ببینم!

سه سال پیش این موقع همه چیز بر وفق مراد بود. هر بار که می دیدمش ریتم قلبم با دفعه ی پیش فرق میکرد، هر روز یه بو و رنگ خاص داشت اما حالا... تا یه ربع دیگه کسی رو ملاقات میکنم که علی رغم محبتی که تو لایه های زیرین دلم نسبت بهش وجود داره و علی رغم اینکه کینه هام نسبت بهش از بین رفته و خاطرات بدمون به زور یادم میاد باز واسم غریبه...نمیخامش.

دیدی وقتی سیری و دیگه جا نداری بخوری به عشق اینکه میخای 7-8 کیلو چاق شی (!) یه کفگیر دیگه میکشی؟ حس من الان دقیقا همینه. حالام نمیدونم چرا اینجا نشستم، لب کارون زیر سایه پل فلکه سوم کنار پارک بازی بچه ها روبروی اون دکه که همیشه ازش نوشیدنی می گرفتیم و منتطرم که برسه حتی نمی دونم چیا باید بگم!

اما با این حال می دونم دیر میرسم خونه و دل دل کندن ندارم... وقتی نخلهای اهوازو امروز از تو قطار میدیدم نفس نداشتم که بیاد بالا.جوری قلبم واسه شهرو خیابوناشو آدماش می تپید که شگفت!!!

ولش کن اهوازو،میخاستم یه روز دیگه از روزگارمو ورق بزنم تقریبا دو سال دوستی پر از دلخوری و جرو بحث. میخام همه چیزو ببوسم بذارم کنار میخام برم پی زندگی خودم میخام دیگه واسه نرسیدن و نبودن تقلا نکنم میخام برای آخرین بار سیر دل ببینمش که دیگه نبینمش گرچه تا مدتها تو ذهنم پرواز میکنه تا جایی که محو بشه. اما این جبر روزگاره و مطمئنم این اتفاق میفته...

 

و اینها چیزی نیست جز تلاش بیهوده برای از خود بیگانه شدن، ازاون بیگانه شدن و قدم گذاشتن تو یه شب پر از

ستاره ی چشمک زن که هیچ کدومشون مال من نیست. قسمت من اون ماهی بود که الان تو آسمون نیست. نیست. نیست.

من امروز حال و حوصله ی هیچ چیزو ندارم، نه هیچ آدمی و نه هیچ سرو صدا و شلوغی حتی حوصله خودمم ندارم. نمیخام تو راه دانشگاه کتاب بخونم واسه جلوگیری از فکرو خیال، نمیخام آهنگ گوش بدم، نمیخام منتظر ماشین بایستم، نمیخام دیر برسم سر کلاس

یه مدتیه از آدما و دنیاشون و خیابونای سرگرم کننده فاصله گرفتم دیگه هیچی منو به وجد نمیاره، در حال حاضر به هیچ کس و هیچ چیز کوچکترین وابستگی ندارم

نه هوای بهارو درختای جوونه زده بهم حال میده و نه ذوق و شوق رفتن به جشن و مهمونی؛نه گردش تو پارکهای تهران و نه مسافرت با دوستا، نه رقصیدن بهم انرژی میده و نه کتاب خوندن.

تنها چیزی که خوشحالم میکنه ذوق و شوق خابیدنه ، تمثالی از مردن...وقتی ساعت 10 میشه و حس خاب آلودگی دارم تو پوست خودم نمیگنجم که الاناس از این معرکه ی سردو ساکن خلاص بشم...

اما وقتی بیدار میشم، روز و کارای نکرده و دنیای بوگندوی آدما رو سرم خراب میشه. افسردگیم داره از حلقم بیرون میزنه...

                                                                                                                         نیم ساعته اینجا نشستم و هنوز                                                                                                                                   سرویس نیومده...

                                                                          کلافه ام.   

 

چون سنگها صدای مرا گوش میکنی

سنگی و ناشنیده فراموش میکنی

رگبار نوبهاری وخاب دریچه را

از ضربه های وسوسه مغشوش میکنی

دست مرا که ساقه سبز نوازش است

با برگهای مرده هم آغوش میکنی

گمراه تر از روح شرابی و دیده را

در شعله می نشانی و مدهوش میکنی

ای ماهی طلایی مرداب خون من

خوش باد مستیت که مرا نوش میکنی

تو دره بنفش غروبی که روز را

بر سینه می فشاری و خاموش میکنی

در سایه ها فروغ تو بنشست و رنگ باخت

او را به سایه از چه سیه پوش میکنی؟

 

واقعیت اینه که برای دیدن من قادر نیستی به خانوادت بگی که باهاشون به مهمونی نمیری، اینه که از بس با خونوادت جنگیدی و نمیتونی مشکلاتتو باهاشون حل کنی با ناراحتی عمیقت زدی لحظه هایی که مدتها آرزوی رسیدنشونو میکردم رو نابود کردی.

من مینا رو با خودم آوردم (چون هم چاره ای نداشتم هم بودو نبودش فرقی نمیکرد ) با اینکه روز بعدش تو دیدارمونو منتفی کردی باز تو از دست من شاکی بودی. با سردیت ،کم حرفیت و صمیمیت نداشتنت منو از همه ی دلتنگی کردنا و صبوریا و دلخوشیام پشیمونم کردی    تا حد انفجار از دستت عصبانیم

رابطمون اصلا به رابطه ی آدما نبرده اما وقتی بعد از 2 روز اسمس میدی جوری حرف میزنی که انگار خیلی دوستم داری وبهم متعهدی و من حس میکنم اگه بخام تمومش کنم بزرگترین جنایت قرن رو بعد از انفجار بمب هسته ای مرتکب شدم. تو حرفی برای گفتن به من نداری و همیشه ی خدا میخای من دیدارمون رو با چنتا حرف بی ربط پربار کنم!!

تو نادونی، بچه ای و هنوز به بلوغ اجتماعی نرسیدی. باور کن اینا فحش نیست، عین واقعیته

نادونی چون بعد از اون همه اسمس بازی و جنگ و جدل نفهمیدی چطور باید با من برخورد کنی یا کلا با خانوما...بلد نیستی پسرم بلد نیستی، میگی قادری تو لحظه با هزاران نفر دوست باشی ولی باور کن ذره ای هوششو نداری.

بچه ای چون همیشه در حال مقابله به مثل کردنی و لج یه کودک 5 ساله رو داری. با دوستای همسن و سال خودت بیشتر خوش میگذرونی تا با من. اگه نمیتونی اونجوری که من میخام باشی میتونی بذاری بری ما چیزی برای از دست دادن نداریم، چرا دارم اما لقایش را به عطایش بخشیدم...
بنظرم تو تا 10 سال دیگه برو با دوستای خودت عشق و حال کن وقتی ازشون سیر شدی و کمی بالغتراونوقت دوست دختربرگزین...

 این شما را بهتر است...

 

 

من امروز متولد شدم و تجدید میثاق کردم.

زاده شدم تا عمق فرسایش را ببوسم و دیگر نبینم . برگشتم از وادی یغما تا طبیعت محسوس نا ملموس  پیوندم دهد با خودم تا بجویم نیمه ای را که از امروز گم کردم. صدای جاده را میبویم که به یگانگی میخاهدم با تو و دوری، با بیداری و گر گرفتگی و صدای جیرجیرکها تا خود صبح...

تو که به نبود دلت عادت داری، خلوص خلوت خانه دلم را بپذیر باشد که 10 ها بار این بَه من را بگذریم و بیصدا شویم.

شاد باشها میخاهم از تو تا جان بگیرد بالهای بی پر من تا اوج بگیرم با تو تا ذوق کبوترها.